Είναι εκεί, δίπλα σου, μαζί σου, από τότε που δεν μπορείς καν να θυμηθείς τον εαυτό σου γιατί είσαι τόσο μικρός… Θυμάσαι την μυρωδιά της, το χαμόγελό της, την προσπάθεια να τα κάνει όλα όσο πιο καλά μπορεί και δεν τα καταφέρνει, κι εσύ, ο πιο σκληρός κριτής, είσαι εκεί για να γκρινιάξεις, να δείξεις το λάθος, να κρατήσεις μούτρα. Φωνάζεις, κλαις ως μωρό, περνάς δύσκολη εφηβεία, ενηλικιώνεσαι, φεύγεις, θες να είσαι ανεξάρτητος.
Τους μεγαλύτερους καβγάδες, μαζί της τους κάνεις… Κι ακόμα και τότε το βράδυ θα έρθει να σε σκεπάσει, θα φύγεις από το σπίτι με νεύρα και θα θέλει ακόμα και τότε να σου πει «να προσέχεις, μην κρυώσεις». Αλήθεια, ποιος άλλος θα σε άντεχε τόσα χρόνια όπως είσαι, στα πάνω, στα κάτω, θα είναι δίπλα σου όταν τον χρειάζεσαι και θα σε αφήνει ελεύθερο όταν δει ότι μπορείς και μόνος σου;
Ότι και να της κάνεις, ότι και να της πεις, όσο και αν θυμώσεις, γνωρίζεις καλά ότι θα σε συγχωρεί πάντα και θα σε αγαπά ανιδιοτελώς. Στερείται πολλές φορές προσωπικό χρόνο, ξεκούραση, ακόμα και χρήματα που θα τα έδινε σε κάτι άλλο για να μην σου λείψει τίποτα. Ίσως δεν είναι τέλεια, ούτε ιδανική ή αυτή που θα ήθελες, αλλά μην ξεχνάς είναι άνθρωπος. Ποιος άλλωστε είναι τέλειος; Δεν γεννήθηκε «μάνα», προσπαθεί όμως.
Την έχεις δεδομένη, είναι εκεί για εσένα διαρκώς και μπορείς να την βρεις ανά πάσα στιγμή. Μέχρι τη στιγμή που δεν θα είναι εκεί πια και τότε θα σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να αλλάξεις κάτι, να έρθεις πιο κοντά, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, να τη ζήσεις λίγο ακόμα. Δεν χρειάζεται όμως να «χάσεις» κάτι για να αρχίσεις να το εκτιμάς, να δείξεις την αγάπη σου και τα συναισθήματά σου.
Πάρε αυτή τη γιορτή της μητέρας ως αφορμή για μία νέα αρχή, για κάτι καλύτερο. Δείξε την αγάπη σου. Όσο και αν το ξέρει, ένα συμβολικό δώρο, κάτι μικρό, που αφιέρωσες προσωπικό χρόνο για το φτιάξεις και να το σχεδιάσεις αποκλειστικά για εκείνη, σίγουρα μετράει περισσότερο.
Μην αφήσεις άλλη μία γιορτή της μητέρας να περάσει έτσι…